एका दिवशी, सिंहाने एक मोठी शिकारी केली आणि त्यावर तृप्तीने भोजन केले. जेवल्यानंतर त्याला खूप झोप आली, म्हणून तो एका झाडाखाली झोपी गेला. काही वेळाने, त्या झाडाच्या जवळ एक लहानसा उंदीर खेळत होता. खेळता खेळता तो उंदीर सिंहाच्या अंगावर चढला. सिंहाने झोपेतच त्याला पकडले आणि आपल्या तीक्ष्ण नखांनी त्याला उचलून धरले.
उंदीर खूप घाबरला आणि त्याने सिंहाची माफी मागितली. उंदीर सिंहाला म्हणाला, "हे जंगलाच्या राजा, कृपा करून मला सोडून द्या. मी खूपच लहान आहे, तुमची मला काहीच हानी नाही. माझ्यावर दया करा, आणि मी तुमची काही मदत करू शकेन."
सिंहाला उंदराचे हे शब्द ऐकून हसू आले. त्याने विचार केला, "हा इतका छोटा जीव मला काय मदत करणार?" पण तरीही, उंदीराने त्याची क्षमा मागितली म्हणून सिंहाने त्याला सोडून दिले.
काही दिवसांनी, शिकाऱ्यांनी जंगलात एक मोठे जाळे पसरवले होते. सिंह आपल्या शिकारीसाठी जात असताना त्या जाळ्यात अडकला. त्याने स्वतःला सोडवण्यासाठी खूप प्रयत्न केले, पण तो जाळ्यात आणखी अडकत गेला. अखेर, त्याने मदतीसाठी गर्जना केली.
तोच उंदीर त्या परिसरात होता. त्याने सिंहाच्या गर्जनेचा आवाज ऐकला आणि ताबडतोब धावत आला. त्याने पाहिले की सिंह जाळ्यात अडकला आहे. उंदीराने सिंहाला सांत्वन दिले आणि त्याला मदत करायची ठरवली. उंदीराने आपल्या तीक्ष्ण दातांनी जाळे चावून चावून तोडले आणि सिंहाला मोकळा केला.
सिंहाला आपल्या चुकांची जाणीव झाली. त्याने उंदीराचे आभार मानले आणि त्याला कधीच कमी लेखू नये, याचे महत्व जाणले.
बोध
ही कथा आपल्याला शिकवते की, कोणालाही त्यांच्या आकाराने किंवा शक्तीने कमी लेखू नका. प्रत्येकाच्या जीवनात त्यांचे स्वतःचे महत्व असते, आणि कधी कधी आपल्याला मदत करणारे तेच असू शकतात, ज्यांना आपण कमी लेखले होते. आपण लहान असलो किंवा मोठे, प्रत्येकाने एकमेकांना मदत करायला हवी, कारण जीवनात आपण सर्वजण परस्परांवर अवलंबून असतो.