बुलबुलला भीती वाटली. तो गयावया करीत ससाण्याला म्हणाला, "अरे मी एवढासा जीव, मला खाऊन तुझी भूक मुळीच भागणार नाही. तुझ्यासारख्याने आपले पोट भरेल असा मोठा पक्षी धरला पाहिजे. कृपा कर, मला सोडून दे आणि एखादा मोठा पक्षी पहा."

बहिरी ससाणा म्हणाला, "मी काही वेडा नाही. जो दृष्टीच्या टप्प्यातही नाही अशा पक्ष्यासाठी मला हातात सापडलेले खाद्य मी गमावणार नाही."

बुलबुलने हार मानली आणि म्हणाला, "ठीक आहे, तू मला खाऊन टाक. पण माझ्याबरोबर एक करार कर. तू मला खाण्यापूर्वी मला एक गाणे गाऊ दे."

बहिरी ससाण्याला हे ऐकून खरोखरच आश्चर्य वाटले. तो म्हणाला, "तू गाऊ शकतोस?"

बुलबुल म्हणाला, "होय, मी खूप चांगले गाऊ शकतो."

बहिरी ससाणा म्हणाला, "ठीक आहे, तू मला एक गाणे गा. पण ते गाणे चांगले असले पाहिजे, नाहीतर मी तुला खाऊन टाकेन."

बुलबुल आनंदाने म्हणाला, "ठीक आहे, मी तुला एक असे गाणे गाऊन दाखवेन जे तू कधीही ऐकले नसेल."

बुलबुलने एक सुंदर गाणे गायले. त्याचे गाणे ऐकून बहिरी ससाणा मंत्रमुग्ध झाला. तो बुलबुलच्या गाण्याने इतका प्रभावित झाला की त्याने त्याला खाण्याचा विचारही केला नाही.

गाणे संपल्यावर बहिरी ससाणा म्हणाला, "हे गाणे खरोखरच सुंदर होते. तुझे गाणे ऐकून मला खूप आनंद झाला."

बुलबुल म्हणाला, "धन्यवाद."

बहिरी ससाणा म्हणाला, "तू माझ्या आयुष्यात आठवणीत राहशील. आता मी तुला सोडतो."

बहिरी ससाणाने बुलबुलला सोडले. बुलबुल आनंदाने उडून गेला.

कथाचा बोध

या कथेचा बोध असा की, एखाद्या गोष्टीवर त्वरीत निर्णय घेऊ नये. कधीकधी, जवळून पाहिल्यानंतर ती गोष्ट आपल्याला आवडू शकते.