शिकारी कबुतर उचलण्यासाठी जवळ गेला. तेव्हा त्याला दिसले की कबुतराचे पंख जखमी झाले आहेत, पण ते मरण पावलेले नाही. शिकारीला कबुतराची दया आली. त्याने कबुतर घरी नेले आणि त्याची काळजी घेतली.
काही दिवसात कबुतर बरे झाले. शिकारीने त्याला पिंजऱ्यात बंद केले. कबुतर पिंजऱ्यातून बाहेर पडण्याचा प्रयत्न करत होते. शिकारीला कबुतराची दया आली. त्याने पिंजऱ्याचे दार उघडले आणि कबुतराला उडण्यास मुक्त केले.
कबूतर उडून गेले आणि एका झाडावर बसले. तेव्हा त्याला दुसरे कबूतर दिसले. ते कबूतर शिकारीचे होते. शिकारीने त्या कबुतरावरही गोळी झाडली होती, पण ते मरण पावलेले नव्हते. ते कबूतर जखमी अवस्थेत झाडावर बसले होते.
पहिल्या कबुतराने दुसऱ्या कबुतराला विचारले, "तुला काय झाले आहे?"
दुसऱ्या कबुतराने सांगितले, "एक शिकारी मला मारण्यासाठी गोळी झाडतो. मी जखमी झाले आहे आणि मला खूप वेदना होत आहेत."
पहिल्या कबुतराने सांगितले, "काळजी करू नको. मी तुला मदत करतो."
पहिल्या कबुतराने दुसऱ्या कबुतराची काळजी घेतली. काही दिवसात दुसरे कबूतर बरे झाले. दोन्ही कबुतरे एकत्र उडून गेली आणि दूरच्या जंगलात राहू लागली.
बोध:
या बोध कथेवरून आपण शिकतो की:
प्राण्यांवर दया करावी.
दुसऱ्यांच्या मदतीला हात पुढे करावा.
कृतज्ञता दाखवणे महत्वाचे आहे.